Έρευνα: Θύματα βίας, καταναγκαστικής εργασίας και εκμετάλλευσης μετανάστες και πρόσφυγες

«Εμεινα στο κρατητήριο της Κομοτηνής με τα 4 παιδιά μου. Ζήτησα να θηλάσω το μικρό και με χτύπησαν». Πρόκειται για τη μαρτυρία μιας γυναίκας μετανάστριας που ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Το 78% μεταναστών και προσφύγων έρχονται στην Ελλάδα μέσω διακινητών και πρακτορείων πληρώνοντας από 1.000 έως και 6.000 $. Στη συνέχεια έρχονται αντιμέτωποι με τη βία των διακινητών αλλά και των αρχών, την καταναγκαστική εργασία και την εκμετάλλευση. Τα δεδομένα καταγράφει η μελέτη του Κέντρου Έρευνας Γυναικείων Θεμάτων που παρουσιάστηκε το Σάββατο στην Ευρωπαϊκή ημερίδα του κέντρου σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ισότητας και την Εύξεινη Πολιτεία. Τα στοιχεία δημοσιεύει η Ελευθεροτυπία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που καταγράφηκαν το 78% του δείγματος εισήλθε στην Ελλάδα μέσω διακινητών και πρακτορείων πληρώνοντας οι περισσότεροι από 1.000 έως και 6.000 $.

Το 41% του δείγματος δήλωσε ότι εργάζεται καθημερινά επί δώδεκα ώρες ημερησίως. Ανασφάλιστοι δηλώνουν το 68%. Οι γυναίκες ως επί το πλείστον εργάζονται στην καθαριότητα κατ’οίκον ή ως υπηρέτριες ή σε κλωστήρια, βιοτεχνίες και εργοστάσια.

Το 9% του δείγματος, αναφέρει πως δούλευε για να ξεχρεώνει τους διακινητές. Στην περίπτωση αδυναμίας πληρωμής των διακινητών, η απάντηση των τελευταίων ήταν σωματική βία, βασανιστήρια και απειλές για την οικογένεια τους.
Αναφορικά με τους λόγους που τους οδήγησαν στην μετανάστευση, το 73% αναφέρει τις πολεμικές συρράξεις και τους διωγμους για πολιτικούς ή φυλετικούς λόγους.

Το 72% του δείγματος «ταξίδεψε» μόνος ή μόνη από τη χώρα προέλευσης στη χώρα προορισμού. Το 64% του δείγματος βρίσκεται στην Ελλάδα από 2 εώς 4 χρόνια και έχει υποβάλλει αίτημα παροχής ασύλου. Σε ποσοστό 58% πρώτη χώρα προορισμού ήταν η Ελλάδα και σε 26% η Ευρώπη κυρίως σε Ιταλία.

Συγκλονιστικές μαρτυρίες

Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων αυτών που φανερώνουν τις εξαναγκαστικές συνθήκες φυγής τους από τις χώρες προέλευσης.

Χαρακτηριστική είναι αυτή ενός Αφγανού, 35 ετών με 12 έτη φοίτησης στο σχολείο: «Στο Ιράν έμεινα 24 χρόνια, αποφάσισα να επιστρέψω στο Αφγανιστάν. Έμεινα 6 μήνες στο χωριό μου. Με χτύπησαν οι Ταλιμπάν επειδή ήμουν διαφορετικής φυλής για να με αναγκάσουν να φύγω από την περιοχή. Μου έσπασαν το δόντι και μου τρύπησαν [την παλάμη]. Στο Ιράν δεν μπορούσα να μείνω γιατί απαγορεύοταν [ως πρόσφυγας] να πάω στο πανεπιστήμιο. Έτσι ούτε τα παιδιά μου θα μπορούσαν να μορφωθούν. Υπήρχαν τεράστιοι φόροι στο Ιράν. Η κοινωνία του Ιράν πρέπει να πληρώνει πολλά λεφτά για το σχολείο».

«Ο πόλεμος [με ανάγκασε να φύγω]. Στο Ιράν δεν είχα χαρτιά. Παλιά έρχονταν από τη Ρωσία. Παλιά τους σπούδαζαν οι Ρώσοι, ήταν καλύτερα. Τώρα έκαναν κυβέρνηση Αμερικής». Πρόκειται για τη μαρτυρία ενός 30χρονου Αφγανού που ήρθε στη χώρα μας μέσω Β. Αφρικής. Μαζί με άλλους μεταφέρθηκε με βάρκα. «Στη βάρκα βρισκόμασταν 31 άτομα. Ο καθένας πλήρωσε 2.300$.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και εκτός των βασανιστηρίων από τους διακινητές, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν και το φόβο του θανάτου από πνιγμό. Επιπλέον, όπως καταγράφουν τα αποτελέσματα της έρευνας οι μετανάστες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη βία από τα σώματα ασφαλείας.

«Εμεινα στο κρατητήριο της Κομοτηνής με τα 4 παιδιά μου. Ζήτησα να θηλάσω το μικρό και με χτύπησαν». «Μου είπαν ότι θα πάρουν τα παιδιά μου και έπαθα κρίση. Αυτά έκλαιγαν. Έμεινα στο νοσοκομείο. Τώρα τρέμουν τα χέρια μου. Έχω χάσει 20 κιλά».

«Χτύπησαν στο αστυνομικό τμήμα του Βόλου εμένα και το μικρό μου κορίτσι. Μου πήραν τα παιδιά μου για 2 μήνες στον Κορυδαλλό. Έκανα μεγάλη φασαρία. Ακόμα πονάει η πλάτη μου από τα χτυπήματα. Με χτύπησαν και στο κεφάλι» αναφέρει μια από τις ερωτώμενες.


Κατόπιν έρχεται η εκμετάλλευση των εργοδοτών αλλά και η εχθρική στάση της τοπικής κοινωνίας. Οι ίδιοι οι ερωτώμενοι αναφέρουν ότι την πρώτη περίοδο αντιμετώπισαν τη ρατσιστική στάση της ελληνικής κοινωνίας και σήμερα απλά αδιαφορούν για την ύπαρξη τους.

Η ταυτότητα της έρευνας

Στην έρευνα «Trafficking–παράνομη διακίνηση και καταναγκαστική εργασία γυναικών και παιδιών» παρουσιάστηκαν στοιχεία από Ελλάδα, Γερμανία, Λιθουανία, Ην.Βασίλειο και Τουρκία.

Τον πληθυσμό της έρευνας αποτελέσαν 40 αλλοδαποί άνδρες και γυναίκες που βρίσκονται στην Ελλάδα είτε με την ιδιότητα του μετανάστη είτε με την ιδιότητα του πρόσφυγα. Πιο συγκεκριμένα το δείγμα αποτέλεσαν: οι εξυπηρετούμενοι του Κέντρου Υποδοχής Αιτούντων Άσυλο Αλλοδαπών Λαυρίου, του Κέντρου Υποδοχής Μεταναστών Μυτιλήνης, του Κέντρου Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Κόνιτσας και του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, οι περαστικοί σε πλατείες της Αθήνας, στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, στην Μανωλάδα Ηλείας, στην Άρτα και οι διαμένοντες στον καταυλισμό Πατρέων.

Για τη συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκαν προσωπικές συνεντεύξεις.

Δείτε πως αντιμετωπίζονται οι μετανάστες στην Ιταλία:

Posted in: Κόσμος